Jij blijft altijd in mijn hart
In 1942 verscheen de film “Always in my heart” waarvan de titelsong een Oscarnominatie in de wacht sleepte. Die song was oorspronkelijk getiteld “Siempre en Mi Corazon” en geschreven door Ernesto Lecuona, geboren in Havana maar zoon van Spaanse ouders. Dankzij de engelse vertaling (door Kim Gannon) werd het lied een wereldwijd succes, een regelrechte evergreen, zeker nadat Dean Martin het opnam in zijn repertoire.
Niet te verwonderen dus dat ook de marktzangers er gingen mee pronken.
Na Wereldoorlog II verdwenen de klassieke straatzangers stilletjesaan naar de achtergrond omdat ze moesten opboksen tegen de Juke Box in de cafés en die andere box waarvoor de mensen thuisbleven: de Televisie. Pogingen om “levende juxeboxen” de straat op te sturen waren tot mislukken gedoemd maar ook Hubert Geens en anderen zongen meer en meer “covers” die de toehoorders kenden van in de cinema of van de radio. Hubert maakte een eigen vertaling van de engelse versie – de Spaanse was hier nergens te zien of te horen – en zong dus “Jij blijft altijd in mijn hart”.
Jij blijft altijd in mijn hart
1053 [A] Hubert Geens [C] Ernesto Lecuona (1895-1963)
Jij blijft altijd in mijn hart
overal waar jij ook bent
en ik voel een bitt’re smart
als jij van mij bent weg gegaan.
Jij blijft altijd in mijn hart,
’t is op jou dat ik hier wacht.
Wanneer keer jij nu hier weer?
‘k Voel mij zo droef en zo alleen.
Jij blijft altijd in mijn hart.
‘k Zie uw droombeeld steeds zo teer,
maar of ik nu nog lang blijf en wacht,
jij keert toch niet meer weer!
Waarom heb je mij verlaten
en toch kan ik jou niet haten.
overal waar jij ook bent:
jij blijft altijd in mijn hart
 |
Partituur * Jij blijft altijd in mijn hart * |
 |
instrumentaal
|
Bronnen: zangwijze: "Siempre en Mi Corazon" (1942) Vlaamse vertaling van de originele Cubaanse tekst op liedblad Hubert Geens Titellied van de film "You are always in my heart"
Wil mij niet vergeten als ik ga henen
De titel van dit lied zette u waarschijnlijk op het verkeerde spoor: neen, het gaat niet over een stervende die afscheid neemt! Het gaat deze keer ook niet over een soldaat die naar de oorlog moet vertrekken. Waarover het exact gaat wordt niet duidelijk gezegd, me dunkt dat een emigrant om economische redenen aan het woord is.
Het zou bijvoorbeeld om een man kunnen gaan die zijn geluk gaat beproeven in Amerika en hoopt welstellend terug te keren naar zijn geliefden. Want ja, eind 19e – begin 20e eeuw kwamen de economische vluchtelingen nog niet naar hier maar was het omgekeerd: vele arme Vlamingen gingen in Frankrijk gaan werken of trokken naar Canada of de Verenigde Staten om aan de hongersnood en het onderbetaalde labeur in Vlaanderen’s velden en fabrieken te ontsnappen.
Het liedblad met teksten geschreven door Victor Herzeel uit Meerbeke (ondertussen een deelgemeente van Ninove) is ongedateerd. Het zou van Petrus Victor Herzeel kunnen zijn, geboren op 4/1/1865 in Meerbeke en van beroep “voddenkoopman” : marktzangers waren vaak ook leurder of voddenman. Victor huwde in 1889 met Amelia Gettemans en gemiddeld om de 2 jaar kwam er een kind bij, 12 in totaal.
Victor Herzeel doet niet veel moeite om een perfect rijmende tekst te produceren, zijn toehoorders maalden daar niet om.
Interessant leek ons wel de gekozen zangwijze die we nog niet kenden.
Het lied “Je hebt een hart van goud” werd geschreven voor en door de Nederlandse actrice/zangeres Greta Schley (1888-1987) die in 1960 op 72-jarige leeftijd een ingekorte versie voor televisie zong. Toen zij in 1905 debuteerde in het theater waren geluidsopnames nog niet aan de orde …
Greta Schley zong in 1960 dus enkel het refrein, voor het uitschrijven van de partituur maakte ik dan ook gretig gebruik van een opname in 1997 gemaakt door de Maastrichtse zangeres/accordeoniste Lenie Menten (1940-2012) en uitgebracht op de CD “PUUR” (Music House Records – MHA 9707). Die zong voor alle duidelijkheid de originele versie, niet de conterfact van Victor Herzeel
Wil mij niet vergeten als ik ga henen
1052 [A] Victor Herzeel. [C] Bob Milton – Greta Schley
Het noodlot dwingt de mensen tot het scheiden,
zo is’t gebleken in dezen tijd.
Voor een stuk brood gaat hij ver over grenzen,
hij die vertrekt met gebroken hert.
Hij laat zijn vrouw en zijn kroost alleen
of tot zijn liefste klinkt het afscheid neer.
Wil mij niet vergeten
als ik ga henen,
met mijn verdriet zo ver van hier.
Jij schrijft me brieven,
ik zal ze lezen,
hetzij van vreugd of van verdriet.
Wil mij niet vergeten,
’t zal wel eens beteren,
als al dat lijden is voorbij.
Dan keer ik weder
in ’t nieuwe leven
en laten wij ’t verdriet opzij.
Wanneer men gaat naar welbevolkte steden,
’t is al ellende wat men daar ziet.
Men heeft wat geld maar men heeft niets te eten,
in hunne ogen leest men afzien.
Met lege buik, en een ijskoude stoof
moet men creveren lang voor zijnen tijd.
Is dat Gods wil dat men ons zo doet lijden?
Men hoort niet spreken dan van afzien.
Men doet eenieder van elkander scheiden,
en op hun wezen staat veel verdriet.
Dat zal eenieder van klein tot groot
in ’t hart bewaren tot aan hunnen dood.
|
Partituur * Wil mij niet vergeten als ik ga henen * |
|
instrumentaal
|
Bronnen: zangwijze: Je hebt een hart van goud CD "Puur" (1997) van Lenie Menten (1940-2012) Liedblad van Victor Herzeel
We zijn bevrijd maar ‘k ben mijn vrouwtje kwijt
Volgens dit lied waren vele (niet opgeroepen) getrouwde mannen zowel tijdens als na de oorlog hoorndragers tegen wil en dank.
Eerst werden de Duitse bezetters door mevrouwtje in de watten gelegd en na de bevrijding kwamen er Tommies in de plaats. Of ze na het vertrek van die Tommies met hangende pootjes terug huiswaarts keerde komt in dit lied niet aan bod. Misschien is het een paar maanden te vroeg geschreven. Er moet wel een grond van waarheid in zitten want dit thema kwamen we al enkele keren tegen…
De gekozen zangwijze ook trouwens, zie maar naar “Ons Vrouwen“, “Den Hemel” en “Hallo! Hallo! Alles per radio”
We zijn bevrijd maar ‘k ben mijn vrouwtje kwijt
1051 [A] Gerard Deschamphelaere. [C] Jean Vandervinne (1927)
‘k Had zo een lief vrouwke maar ik werd verrast,
z’hing al met ’n touwtje aan een ander vast:
’t was een grijze Mof
waar ik niet op bof,
ik lag vanonder in ’t stof.
Moest ze soms naar achter, ze nam hem dan mee,
ik lag wat te wachten op de canapé,
maar terwijl ik riep
gaf ze hem ne piep
want ze dacht dat ik toch sliep.
Nu zijn we vrij
maar ’t lot valt weer op mij.
We zijn bevrijd
maar ‘k ben mijn vrouwtje kwijt.
Z’is weg van huis,
z’is weg met man en muis,
z’is weg met gans mijn buit,
ze is weg, de pijpen uit.
Toen men ons bevrijdde van dat vreemd gespuis
kwam ik met mijn vrouwtje wederom naar huis.
Ze gaf mij een zoen
en ze zei: « Kapoen! »
maar wat stond er mij te doen?
‘k Gaf haar menig kusje op ’n korten tijd
ze sprak van den Tommy die ons heeft bevrijd.
Al nen dag of vijf
zonder haar gekijf
want ik zit weer zonder wijf.
Overlest kwam ik daar langs de straat gegaan,
‘k zag mijn eigen vrouw daar met ’n Tommy staan.
« Nu zijn wij toch vrij! »
riep ze zij naar mij,
« ‘k ben er toch zo geren bij! »
Ieder mens in ’t leven draagt zijn eigen lot:
d’een loopt nu al zingend, d’ander gaat kapot.
Iedereen is vrij
maar velen als mij
zijn er toch niet geren bij!
|
Partituur * We zijn bevrijd * |
|
instrumentaal
|
Bronnen: zangwijze: “Ils sont foutus” (Justine, Agathe, Marie) liedblad "Wie zingt er mee?" van David Dewijze
